Steven Bernstein
& Sex Mob

Steven Bernstein jest trębaczem/trębaczem suwakowym, liderem, aranżerem oraz kompozytorem, który żyje poza muzycznymi konwencjami. Niedawno wydał trzy uznane przez krytyków płyty – Diaspora Soul, Diaspora Blues (wraz z Sam Rivers trio), oraz najnowszą Diaspora Hollywood. Wszystkie trzy zostały wydane pod szyldem Tzadik Johna Zorna. Jego zespół Sex Mob koncertuje na całym świecie od roku 1995. Sex Mob zdobył wiele nagród, a ich muzyka pojawiała się w MTV, Saturday Night Live oraz NPR. Ich ostatnia płyta Sexotica, została nominowana do Grammy w roku 2006 jako Najlepszy Album Współczesnego Jazzu. Dziewięcioosobowy zespół Bernsteina Millennial Territory Orchestra, powstały w roku 1999, niedawno wydał debiutancki album: MTO Vol. 1 w Sunnyside records. Bernstein również zaaranżował oraz współprodukował Baby Loves Jazz, w którym wzięli udział wokaliści: Sharon Jones oraz Babi Floyd, wraz z mistrzem klawiszy Johnem Medeskim. Bernstein był również reżyserem muzycznym filmu dokumentalnego o Leonardzie Cohenie I’m Your Man, który skupia się na koncercie trybutowym w Sydney Opera house. Od listopada 2004 roku Bernstein jest członkiem Levon Helm band. Napisał aranże instrumentów dętych na płytę Unspeakable Billa Frissela, która zdobyła Grammy w roku 2004. Pisał również dla artystów takich jak Lou Reed, Rufus Wainwright, Darlene Love, Elton John, oraz Marvin Pontiac. Bernstein był reżyserem muzycznym wielu projektów Hala Willnera, włączywszy w to hołdy dla Leonarda Cohena, Doca Pomusa oraz Harolda Arlena i stworzył muzykę do filmu Roberta Altmana – Kansas City. Podczas 10 lat bycia członkiem Lounge Lizards Johna Lurie aranżował muzykę do Get Shorty, Clay Pigeons, Fishing With John i wielu innych filmów, dla telewizji oraz innych projektów Johna Lurie. Bernstein grał na trąbce z różnorodną grupą artystów, takich jak: Marianne Faithfull, Linda Ronstadt, David Murray, David Berger, Digable Planets, Sting, Medeski Martin and Wood, Courtney Love, Ryuichi Sakamoto, Don Byron oraz Mocean Worker.

Briggan Krauss

Saksofonista, muzyk elektroniczny oraz kompozytor Briggan Krauss zaczął grę na saksofonie altowym oraz studia muzyczne w wieku lat dwunastu i ostatecznie uczęszczał na Cornish College of the Arts w Seattle w stanie Washington, gdzie otrzymał stopień licencjacki sztuk pięknych w wykonywaniu muzyki w roku 1992. W roku 1994 Briggan przeniósł się na Brooklyn w Nowym Jorku, gdzie mieszka do dziś. Briggan występował i nagrywał z takimi muzykami jak: John Zorn, Wayne Horvitz, Bill Frisell, Eyvind Kang, Robin Holcomb, Anthony Coleman, Sex Mob, Medeski Martin and Wood, Bobby Previte, Jim Black, Hal Willner, Joey Baron, the New York Composer’s Orchestra i wieloma innymi. Briggan nagrał trzy płyty jako lider Knitting Factory Records oraz pojawił się na trzydziestu innych płytach jako sideman. Był opisywany oraz przeprowadzano z nim wywiady w jazzowych i nowomuzycznych publikacjach w Stanach Zjednoczonych, Europie i Japonii. Good Kitty, pierwszy zespół z Brigganem jako liderem, było to niezwykłe trio składające się z niego samego grającego na saksofonie altowym, klarniecisty/saksofonisty tenorowego Chrisa Speeda oraz perkusisty Mike'a Sarina. Zespół wydał swą pierwszą płytę w 1995 roku. Kolejny projekt Briggana – ”300” to kolejne trio, które ponownie połączyło Briggana z liderem Pig Pen Waynem Horvitzem na klawiszach z dołączeniem członka Sex Mob Kenny'ego Wollesena na perkusji. W roku 1999 solowy projekt studyjny Briggana ”Descending to End” realizowany w ciągu przeszło 9 miesięcy otrzymał świetne recenzje prasy muzycznej. Jako kompozytor Briggan został wyznaczony przez Roulette New York i otrzymał dotację z Jerome Foundation, by zaprezentować program nowej muzyki. Premiera skomponowanego utworu kameralnego w ośmiu częściach zatytułowanego "Lensing", na ośmiu muzyków i dyrygenta, odbyła się w Roulette w kwietniu 2002 roku. Briggan kontynuuje pracę z muzyką elektroniczną. Wydał albumy ”Object #1” oraz "Object #2" będące pierwszymi z serii wydawnictw, z których każde jest dedykowane i inspirowane przez pracę odrębnego artysty wizualnego. Zaczął również pracę z elektroniką na żywo w kilku duetach i triach z takimi muzykami jak: Wayne Horvitz, Jim Black, Skuli Sverrisson i innymi, dołączając do tego szereg kolaboracji z artystą wizualnym Raha Raissnia, które noszą wspólne miano – "Systems".

Tony Scherr

Od przybycia do Nowego Jorku w latach 80. Tony Scherr stał się jednym z najpłodniejszych i najbardziej poszukiwanych sidemanów w mieście, pełniąc integralną rolę w muzyce tak wybitnych artystów, jak: Bill Frisell, John Lurie (Lounge Lizards), Steve Bernstein (Sex Mob) oraz Norah Jones, jak również niektórych lepiej strzeżonych nowojorskich sekretów, takich jak: Jesse Harris and the Ferdinandos, The Wollesens, Ursa Minor oraz Slowpoke. Tony nagrywał większość z tych ostatnich w swoim domowym brooklyńskim studio, udzielając wsparcia i dokumentując zespalanie się tej intymnej sceny muzyków, których umiejętności i odwaga dorównują ich szerokim horyzontom oraz skromności. Pochodzący z New Haven, CT, jako nastolatek Tony grał na gitarze rockowej w zespole garażowym wraz ze swym bratem Peterem, zanim obaj ruszyli odrębnymi ścieżkami – Peter by zostać basistą koncertowym i kompozytorem filmowym, a Tony by rozbijać się po klubach Nowego Jorku, początkowo, o ironio – również jako basista. Jego debiutancki album Come Around jest pewnego rodzaju serią ponownych pojednań: pomiędzy dwoma braćmi, pomiędzy Tonym i elektryczną gitarą oraz pomiędzy braćmi a rockowo-piosenkowym idiomem. Zwłaszcza warstwa tekstowa wytycza szlak głęboko osobistej podróży, dokumentując proces wszechogarniającej katastrofy i odnowionej wiary poprzez uzdrawiającą moc muzyki. Ponad wszystkim innym album służy jako przesłanie nadziei.

Kenny Wollesen

Perkusista Kenny Wollesen wystąpił na ponad 30 albumach w latach 90. i, w miarę postępowania dekady, zdobywał coraz większy rozgłos jako muzyk o zdumiewającej wszechstronności, umiejętności i pomysłowości. Nagrywał i jeździł w trasy z muzykami każdego rodzaju, od Toma Waitsa (Wolleson występuje na kolaboracji Waitsa z Williamem S. Burroughsem z roku 1993 – Black Rider), Seana Lennona, po Rona Sexsmitha (Wollesen występuje na jego drugim albumie – Other Songs). Założyciel New Klezmer Trio – Wollesen występuje na płytach wszelkich śródmiejskich jazzowych i awangardowych muzyków, będąc przy tym na tyle aktywny, by w tym samym miesiącu jeździć w trasy z Billem Frisellem i Myrą Melford. Kenny Wollensen, lepiej niż ktokolwiek przed nim zmieszał drive i eklektyzm nowoczesnego perkusjonalisty z wewnętrznym szacunkiem dla dziewiętnastowiecznej klezmerskiej leksyki. Z Kennym za bębnami w 1987 i 88 roku The Klezmorim miało szansę uzyskać funkowy groove ulicznego zespołu z roku 1910 oraz odwagę, by mieszać klezmer z rockiem i jazzem. Wollesen jawi się jako bębniarz bębniarzy – grając mistrzowsko, lecz na luźno, przyprawiając beat ostrym gulaszem muzycznych pomysłów.