Morihide Sawada (Tokio) studiował inżynierię elektroniczną, a w 1980 roku zaczął tworzyć swoją muzykę. Jego pierwszą pracą było stanowisko redaktora w gazecie zajmującej się rockiem progresywnym. Następnie, pracował jako akustyk i czasem grał na perkusji jako muzyk sesyjny z różnymi zespołami. Od tego czasu, zdarzało mu się koncertować w Europie. We wrześniu 2011 roku rozpoczął swój projekt solowy „snare drum solo” („solo na werbel”), którego muzyka była zainspirowana głównie folkową muzyką tradycyjną i minimalizmem.
WOODY ALIEN (Poznań) to zespół założony w 2000 roku w Stargardzie Szczecińskim. Duet Marcina Piekoszewskiego i Daniela Szweda w basowo-perkusyjnych spazmach angażując sporą dawkę agresji dociera w okolice, gdzie jazz-core spotyka się z surowym noisem. Zdecydowanie więcej tutaj punkowego wygaru, konsekwentnego drążenia siły przesterowanego, charczącego basu i rytmicznych kanonad punktowanych surowym, ale czasami i melodyjnym wokalem. Największym atutem zespołu jest wierność wypracowanemu brzmieniu i potężna dawka spontanicznej energii tryskającej z basowo-perkusyjnego walca, którą Woody Alien stara się z minimalistycznej konwencji wycisnąć do ostatniej kropli.
Ann Noël (Berlin), urodzona w Plymouth w Anglii w 1944, od 1980 roku mieszka i tworzy w Berlinie. Jest szeroko uzdolnioną artystką, zajmuje się malarstwem, grafiką, fotografią i sztuką performance. Jej twórczość to rzadkie połączenie kreatywnej pomysłowości, odważnego eksperymentu i najnowszych technik. Od wczesnych lat 80. Noël była aktywną uczestniczką ruchu Fluxus, brała udział w różnego rodzaju wydarzeniach, występowała solo, a także w grupie, najczęściej przy współpracy ze swoim mężem Emmettem Williamsem.
Eric Andersen (Kopenhaga) urodzony w 1940 roku w Antwerpii jest jednym z pierwszych artystów grupy Fluxus i jej legendą. Obecnie, mieszka i pracuje w Kopenhadze. Andersen interesuje się sztuką multimedialną. Jego występy, w dużej mierze polegające na publiczności, mają za zadanie badać otwartą interakcję z widzami i rozwijać otwarte samoprzemieniające się prace np. arte instrumentale. Odnosi się to nie tylko do działalności związanej z ruchem Fluxus, ale także do instalacji Andersena, w których udział publiczności jest mile widziany. W 1966 roku, gdy Kopenhaga była Europejską stolicą kultury, Andersen zorganizował trzydniowe intermedialne wydarzenie, podczas którego można było zobaczyć skoki ze spadochronem, helikoptery, wspinaczkę, żywe owce i 500 wokalistów chodzących po wodzie.
Benjamin Patterson (Wiesbaden) urodził się w Pittsburgu w 1934 roku. Studiował grę na kontrabasie, kompozycję i reżyserię filmową na University of Michigan. Jako muzyk pochodzenia afroamerykańskiego miał problemy z podjęciem pracy w amerykańskiej orkiestrze więc swoją karierę zaczął od grania w kanadyjskich orkiestrach. W 1960 roku przeprowadził się do Kolonii w Niemczech, gdzie był aktywnym członkiem dość radykalnej sceny muzyki współczesnej. Swoje działania skupił głównie przy studio Mary Bauermeister. W 1962 roku Patterson brał udział w pierwszej edycji Fluxus Festival w Wiesbaden, a później także w kilku kolejnych. Jako swoje inspiracje artysta podaje takie nazwiska jak Robert Watts, George Brecht czy Dick Higgens.
„JA NIE PŁACZĘ - JA SIĘ ŚMIEJĘ”
To zdanie wypowiedział Eric Andersen, kiedy nagrywałem muzyczny collage złożony ze śmiechów różnych ludzi. Poprosiłem również artystów Fluxusu o dołączenie się ze swoimi głosami i śmiechami. Eric zaczął dziwnym głosem przypominającym raczej płacz niż śmiech. Kiedy zapytałem go: „Dlaczego płaczesz?” odpowiedział: „JA NIE PŁACZĘ - JA SIĘ ŚMIEJĘ”.
Fluxus od samego początku stawiał śmiech i zabawę jako jeden z głównych elementów twórczych poszukiwań. Teraz, jako kurator pokazu Fluxus podczas Mózg Festival, pomyślałem, że to doskonały tytuł.
Obie światowe wojny przyczyniły się do tego, że największe osiągnięcie Renesansu - idea humanizmu - stanęła na krawędzi unicestwienia. Zaistniała potrzeba radykalnych zmian. Już od czasów Zygmunta Freuda zmieniać zaczęło się widzenie człowieka, tego kim jest. Człowiek okazał się czymś więcej niż tylko zewnętrzną powłoką, poddaną prawom natury i kultury. Kimś znacznie przekraczającym nasze dotychczasowe wyobrażenia o nas samych. Okazał się splotem niezwykłych i zaskakujących odczuć i emocji, realnych i absurdalnych, świadomych i intuicyjnych. To największa od czasów renesansowego przełomu, zmiana widzenia człowieka i jego miejsca w świecie. Działania Fluxusu to próba zobaczenia świata i siebie samego z nowej perspektywy. Absurd, intuicja i śmiech, w poszukiwaniu wolności i refleksji nad światem. Nazwa Fluxus wskazuje na ową nieokreśloną płynność i dynamikę świata. Kiedy świat w XX wieku otrząsnął się z dwóch światowych katastrof wojennych, pozostały nie tylko ruiny miast i domów, ale także w gruzy rozsypało się dotychczasowe widzenie świata, jako struktury złożonej z odwiecznych i niepodważalnych praw i zasad.
Jedną z najbardziej znanych akcji Fluxusu było zniszczenie pięknego fortepianu, czyn tyleż świętokradczy, co absurdalny. Odbyło się to w Wiesbaden w 1962 roku, podczas pierwszego Międzynarodowego Festiwalu Fluxusu Fluxus International Festspiele. Performance ten to odzwierciedlenie brutalności realnego świata. Dorośli mężczyźni bawią się jak chłopcy, demolując symbol wzniosłej kultury i piękna. Bo ta wzniosła kultura, jak się okazało, nie potrafiła uchronić ludzkości przed nieomal całkowitym unicestwieniem. Gorzkie to stwierdzenie: JA NIE PŁACZĘ - JA SIĘ ŚMIEJĘ…
Grzegorz Pleszynski
Przed wystąpienie artystów z Grupy Fluxus Antoni Michnik / Glissando, Grupa ETC wygłosi wykład wprowadzający.
The Love And Beauty Seekers (Warszawa) to trio muzyków poszukujących. Sprawdzają dźwiękowe możliwości jakie daje trio saksofon-kontrabas-perkusja. Poszerzają obszary wyobraźni, jednocześnie próbując odnaleźć piękno i miłość. Swobodna improwizacja kolektywna przekazuje wolność i energię, a własne kompozycje zabierają słuchacza do innej rzeczywistości. Muzycy mieszkają w Kopenhadze, gdzie studiują w Rhythmic Music Conservatory.
Jędrzej Łagodziński - saksofon tenorowy
Franciszek Pospieszalski - kontrabas
Szymon Gąsiorek - perkusja
Geneza tego składu sięga połowy lat 90-tych, kiedy to zespół Miłość nagrywał i grał koncerty z Lesterem Bowie – liderem legendarnego Art Ensemble of Chicago. Zresztą Art Ensemble też jakoś bywało w tym czasie w Gdyni. My z Mazzollem & Arhythmic Perfection byliśmy wtedy świeżo po wydaniu naszych 2 pierwszych płyt: „a” oraz „out, out to lunch”.
Spotkaliśmy całą załogę z Art Ensemble i krótko po tym napisaliśmy listy do Lestera Bowie, Josepha Jarmana oraz Roscoe Mitchella i wysłaliśmy je tradycyjną pocztą umieszczając w kopertach płytę „out, out to lunch”. Listy zawierały ofertę wspólnego grania i nagrywania. Z dzisiejszej perspektywy wydaje się to dość zabawne, ale wtedy, kiedy bardziej liczyły się prawdziwe emocje niż cokolwiek innego, było to dla nas, 30-latków, jedyne słuszne i naturalne działanie.
Wszyscy trzej odpisali nam, że chętnie będą z nami współpracować. Niestety, nie bardzo było wiadomo jak się do tego zabrać – oni w Chicago, my w Bydgoszczy czy Gdańsku... W 1997 roku, jako Arhythmic Perfection nagraliśmy z Kazikiem Staszewskim „rozmowy scatem” i jakoś niebawem zespół przestał koncertować.
Czas płynął i pewnego razu wybrałem się na koncert Josepha Jarmana do Poznania, było to w 2002 roku. W przerwie wszedłem do garderoby, przedstawiłem się i ku mojemu zdziwieniu usłyszałem: „Tak, pamiętam, mam waszą płytę, dlaczego jeszcze nie gramy razem?”.
Jeszcze chwila musiała minąć, Joseph niestety niedomaga, ale jest Roscoe i udało się w końcu rozwiązać logistyczne niedogodności. Zagramy wspólnie 2 koncerty i jest to dla mnie wyjątkowy moment w życiu.
A gdyby ktoś chciał na przykład zapytać dlaczego? Co ma muzyka czarnych gości z Chicago wspólnego z nami? W jakim celu? Co to ma pokazać? Można prawdopodobnie jeszcze parę takich pytań zadać, co sam bym, być może, uczynił, gdyby chodziło o inny skład.
Odpowiem tak, nie identyfikuję swojej muzyki z żadnym ze stylów muzycznych jednocześnie odnosząc się do wielu z nich. Roscoe był jednym z gości którzy, kiedyś, bardzo dawno temu, zainspirowali mnie do podjęcia pewnej drogi, nie tylko muzycznej, ale i życiowej. Mówię tu o pewnych przebłyskach zmieniających świadomość na zawsze. Roscoe jest dla mnie jednym z tych facetów (w sumie było ich może pięciu), którzy sprawili, że kilka dźwięków ułożonych w taki właśnie sposób spowodowało, że później wszystko już brzmiało i wyglądało inaczej.
Nie wiem ile w tym jego zasługi. To nie ma znaczenia. Każdy z nas przeżywa swoje życie i kroczy swoją drogą. Drogi się przecinają i wiele wskazuje na to, że przez chwilę będziemy kroczyć obok siebie, że co najmniej 2 razy przysiądziemy i będziemy rozmawiać o tym co słychać, w naszych jakże różnych, a być może gdzieś podobnych światach. A posiedzenia tym bardziej zapowiadają się ciekawie, że weźmie w nich udział Mazzoll, z którym zagrałem wszystko, co dla mnie najważniejsze oraz Qba (syn), który jest z nas, a swoje do powiedzenia ma i ciągnie nas w rejony niezbadane.
S. J.
Roscoe Mitchell (Nowy Jork), urodzony w Chicago w 1940 roku, jest znanym na całym świecie muzykiem, kompozytorem i nowatorem. Jest pionierem w dziedzinie awangardy jazzowej i muzyki współczesnej. Jest jednym z założycieli słynnego Art Ensemble of Chicago, the Association for the Advancement of Creative Musicians oraz the Trio Space. Mitchell grał na saksofonie i klarnecie już jako nastolatek. Stacjonując z wojskiem w Niemczech grał w jednym zespole z Albertem Aylerem, nowatorem gry na saksofonie tenorowym. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych rozpoczął swoją karierę w uduchowionych latach 60. Grał bopa ze studentami z Wilson Junior College i właśnie wtedy zaczął słuchać nagrań Ornette’a Colemana i Johna Coltrane’a. W najbardziej lirycznych momentach, Mitchell, wykorzystując siłę dźwięku saksofonu, przekształca go w maszynę do tworzenia interwałów. W najbardziej energetycznych chwilach, gra szybko i skalarnie dzięki elastyczności brzmienia i naturalnym tendencjom saksofonu. Jest artystą, którego muzyka przepełniona jest pasją i intensywnością. Improwizacje Mitchella charakteryzują się wyjątkową dyscypliną i rygorem intelektualnym. Bywa cierpliwym improwizatorem, mającym skłonność do przeplatania porządku z chaosem oraz prostoty ze złożonością. Pod względem techniki gry Mitchell jest znakomitym, specyficznym saksofonistą. Komponuje zarówno muzykę klasyczną jak i współczesną, poczynając od dzikich dynamicznych utworów freejazzowych po dekoracyjne utwory muzyki kameralnej. Jego doświadczenie muzyka obejmuje grę na wielu odmianach saksofonu, od sopranino po saksofon basowy, fletach prostych rozmaitych wielkości, od sopranino po flet tenorowy, a także flet piccolo, klarnet i flet poprzeczny. Poza tym, przez ponad 35 lat Mitchell projektował złożony instrument perkusyjny o nazwie Percussion Cage, który składa się z różnych instrumentów z Ameryki, Chin, Tybetu, Afryki Australii, Szwajcarii, Francji, Niemiec, Włoch i Turcji, a także z wielu instrumentów znalezionych.
Dark Horse Dark Horse (Sztokholm) to trio pochodzące z Goteborga. Poprzez swoją muzykę artyści zawsze poszukują nowych brzmień i starają się zaprezentować konwencję trio z fortepianem używając nowych niekonwencjonalnych środków wyrazu. Wszyscy trzej muzycy są członkami rozmaitych zespołów oraz aktywnymi uczestnikami skandynawskiej sceny muzyki improwizowanej. Jako Dark Horse dążą do wolności i szczerości wyrazu. Niedawno wydali swój debiutancki album „Dark Horse” w wydawnictwie Zen Recordings.
John Holmström – fortepian
Alfred Lorinius - kontrabas
Mårten Magnefors - perkusja
Chris Jarrett (niemiecka wieś przy granicy z Francją) urodził się w Allentown w stanie Pensylwania, a wychowywał się w lasach Appalachów. W 1985 roku przeprowadził się do Niemiec, gdzie nagrał swój pierwszy album i zaczął komponować muzykę do baletu, filmu oraz muzykę symfoniczną. Dzięki prestiżowym występom solowym zaczął współpracować z twórcami muzyki etnicznej, współczesnej i jazzu. W jego muzyce formy klasyczne i etniczne współżyją z najbardziej ekstremalnym językiem współczesnym oraz wolną improwizacją jazzową. Jego ekspresyjna gra może być dzika, rytmiczna, ironiczna, epicka, melancholijna, dziwna lub mistyczna, a w jego zdumiewających kompozycjach można usłyszeć wpływy jego ulubionych kompozytorów, jak np. Johannes Ockeghem, Siergiej Prokofiew, Charles Mingus czy Frank Zappa.
The Necks (Sydney) to trio fortepianowe, które doprowadziło do perfekcji swój własny język muzyczny oparty na długiej formie improwizacji. Za każdym razem pojawiają się na scenie bez uprzednio przygotowanych pomysłów na to, co zagrają. Dzięki temu, zabierają publiczność w podróż po dźwiękach, której ścieżka jest tworzona w tym momencie i tej przestrzeni. Przez 29 lat wspólnego grania muzycy dopracowali w każdym szczególe proces twórczy, który opiera się na powtarzalnych motywach. Nawarstwianie i przesuwanie dźwięków daje nadzwyczaj gęsty i hipnotyzujący efekt, który narasta w imponujący sposób. Największym komplementem dla muzyków jest fakt, iż nie ma takiego zespołu, który odważyłby się spróbować naśladować ich muzykę. Każdy występ The Necks jest jedyny w swoim rodzaju, zazwyczaj składa się z 2 setów, każdy po około 45 minut. Trio całkowicie improwizuje wykorzystując akustykę pomieszczenia.
Sebastian Smolyn (Bazylea), urodzony w 1975 roku w Polsce, jest instrumentalistą i kompozytorem. Obecnie mieszka i pracuje w Bazylei, Szwajcarii. Studiował muzykę klasyczną i jest absolwentem wyższej uczelni muzycznej w Zurychu. Po latach zdobywania doświadczenia w graniu muzyki klasycznej w orkiestrach symfonicznych, zespołach kameralnych, a także solo, Sebastian zagłębił się w komponowanie i wykonywanie własnej muzyki. Od roku 2003 pochłania go pasja eksperymentalnej muzyki improwizowanej i muzyki elektronicznej. Aktualnie najbardziej zaangażowany jest w duet ze swoim bratem Arturem o nazwie „Defibrillator”.
Artur Smolyn (Bazylea), urodzony w 1976 roku w Polsce, jest instrumentalistą i wykonawcą muzyki elektronicznej. Obecnie mieszka i pracuje w Bazylei, Szwajcarii. Studiował muzykę klasyczną na wyższych uczelniach muzycznych w Lubece, Bazylei, Mannheim oraz Montbeliard. Ukończył studia z czterema dyplomami. Po ukończeniu studiów pracował jako puzonista w wielu orkiestrach. Równolegle do kariery muzyka rozwijała się także jego pasja do muzyki elektroakustycznej. W tym kierunku ukończył studia w Studiu Elektronicznym Akademii Muzycznej w Bazylei, które kontynuował następnie w Conservatoire Montbeliard we Francji.
Daniel Buess (Bazylea), urodzony w 1976 roku w Szwajcarii, studiował tradycyjną muzykę perkusyjną z południowych Indii na wyższej uczelni muzycznej w Bazylei i perkusję arabską podczas trzymiesięcznej rezydencji artystyczne w Kairze, Egipcie. Stara się, aby większość jego projektów i występów odbywała się w niecodziennych miejscach, np. w warsztacie samochodowym. Daniel często wykorzystuje własnej roboty urządzenia perkusyjne, zbudowane z różnych materiałów i elektroniki. Jest członkiem wielu zespołów i składów wykonujących muzykę eksperymentalną i improwizowaną.
Sebastian Smolyn: e-puzon
Artur Smolyn: elektronika
Daniel Buess: perkusja, elektronika
Bilet na festiwal upoważnia także do wejścia na wszystkie wydarzenia klubowe.
W przypadku braku biletu festiwalowego wstęp do klubu jest płatny: 10 zł
Franziska Baumann (Zurych) jest pionierką w dziedzinie zaawansowanych technik wokalistycznych i interdyscyplinarnego performance’u. Jej twórczość skupia się na łączeniu wokalu i gestów, obrazów i krajobrazów, przestrzeni i dźwięku w celu odkrywania nowych sposobów postrzegania. Baumann korzysta z interfejsów sterowanych gestami. Jej repertuar jako kompozytorki jest dość zróżnicowany i zawiera zarówno zamówienia elektroakustyczne i improwizowane, a także instalacje i środowiska dźwiękowe.
Claudia Brieske (Zurych) jest artystką tworzącą instalacje video i dźwiękowe. Jej podejście określane mianem tzw. „gestów metaforycznych”, opiera się na sekwencji prostych gestów, które są skupione w taki sposób, aby wyłonić nowe skomplikowane poziomy percepcji i odkryć nowe formy komunikacji. Związek pomiędzy dźwiękiem, obrazem i ruchem stanowi ważny element jej twórczości.
Christoph Baumann (Zurych) jest pianistą i kompozytorem. Jego pracę oscylują gdzieś pomiędzy improwizacją i kompozycją. Często przyjmuje krytyczną lub stymulującą postawę, w żartobliwy sposób konfrontując i łącząc ze sobą różne podejścia i typy mentalności. Jego dominująca chęć stawiania różnych styli muzycznych w dramatycznym kontekście jest wyjątkowo zauważalna w muzyce, którą tworzy dla teatru i spektakli radiowych i tanecznych oraz filmów.
NOMAD-X to performance multimedialny przygotowywany na specjalne lokalizacje. Dana przestrzeń i otaczająca ją rzeczywistość stanowią materiał bazowy. Baumann i Brieske tworzą wykorzystując warunki na miejscu performance’u zachowując kreatywną otwartość. Każde miejsce stanowi rodzaj rezydencji artystycznej, czy jest to w muzeum, na budowie, w parku czy na lodowcu itp. Poprzez orkiestrację audiowizualną odkrywane elementy są pokazywane w zaskakującym dynamicznym ujęciu. NOMAD-X bada nasze mechanizmy pojmowania, dzięki którym dane miejsce może być odebrane w zupełnie inny, nowy sposób. NOMAD-X na scenie w Bydgoszczy i Warszawie jest w pewnym sensie rodzajem podróży, podczas której zbierane są ślady poprzednich lokalizacji, a następnie łączone z obecnymi. Fragmenty każdej z tych „podróży” tworzą podwaliny dla kolejnych. Wizualizacje klawiszy i strun fortepianu, dłoni, ust wchodzą w reakcję z ujęciami miast.
David Moss (Nowy Jork) jest uważany za jednego z najbardziej innowacyjnych wokalistów muzyki współczesnej. Perkusja i śpiew miały wpływ na jego życie już od dzieciństwa, kiedy ojciec pokazał mu jak trzymać pałki perkusyjne. Stopniowo i kreatywnie, Moss ewoluował od perkusisty w wokalistę. Zaczął odkrywać potęgę głosu przez opowiadania, mowę, dźwięki i języki. Znaczący wpływ na jego rozwój wywarli m.in. Jan Sebastian Bach, John Cage, John Coltrane, Charles Ives czy tybetańscy mnisi. Obecnie, tworzy złożone projekty, które łączą w sobie rozmaite role jakie pełni w życiu, od perkusisty, wokalisty, performera, kompozytora, twórcy teatralnego po kuratora i nauczyciela. Po 44 latach odkrywania świata perkusji i głosu, Moss stara się, aby każdy moment performatywny był zaskakującą koniecznością.
Jan Jelinek (Berlin) urodził się w Darmstadt, a następnie przeprowadził do Berlina. Jego podejście do muzyki w głównej mierze opiera się na przekształcaniu dźwięków, przenoszeniu parametrów popu w abstrakcyjną, zredukowaną i strukturalną elektronikę. Obchodząc zasady tradycyjnej muzykalności, Jelinek tworzy kolaże z maleńkich fragmentów dźwięków, pochodzących z samplerów, magnetofonu, odtwarzaczy multimedialnych i innych urządzeń nagrywających. Artysta często wykorzystuje pętle i delikatne modulowanie, aby wydobyć istotę utworu i dookreślić ją i jednocześnie ukryć jego źródło.
Masayoshi Fujita pochodzi z Japonii, gdzie studiował film. Jego przygoda z muzyką zaczęła się od rocka i twórczości Bon Jovi. Później postanowił nauczyć się grać na perkusji, a także intensywnie uczył się gry na wibrafonie, aby móc tworzyć i wykonywać swoje kompozycje, głównie jazzowe i elektroniczne. Fujita nie chciał używać tylko i wyłącznie tradycyjnych technik gry i stylistki. Zaczął preparować swoje instrumenty, używając kawałków metalu, pasków folii i innych podobnych przedmiotów. Powstałe w ten sposób nowe dźwięki, pozwoliły mu poszerzyć spektrum wibrafonu bez utraty oryginalnego charakteru tego instrumentu.
LXMP (Warszawa) to dwóch bardzo miłych, ale nie najlepiej ubierających się warszawiaków o imionach Macias i Piotras. Używając zestawu zasadniczego w postaci perkusji, paru syntezatorów i małego samplerka, Piotras i Macias grają koncerty z głośną i śmieszną muzyką, a czasami cichą i poważną, to wszystko zależy od tego, jaki jest nastrój, co to za sytuacja, z kim grają i dla kogo, ale ogólnie fajnie. Wydali bardzo dużo płyt, rekordów i kaset. W ostatnich latach przemierzyli Europę z The Kurws, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej z Deerhoof i jeden z krajów Ameryki Południowej trudno określić z kim. A. I raz byli w Tokyo.
Bilet na festiwal upoważnia także do wejścia na wszystkie wydarzenia klubowe.
W przypadku braku biletu festiwalowego wstęp do klubu jest płatny: 10 zł
Luo Chao-Yun (Tajpej) jest freejazzową solistką i kompozytorką awangardową. Gra na czterostrunowym chińskim drewnianym instrumencie w kształcie gruszki nazywanym pipą. Pipa jest jednym z najpopularniejszych chińskich instrumentów. Jest ceniona za wyrafinowanie i subtelność, a jej dźwięk jest melodyjny i wyjątkowo ekspresyjny. Luo Chao-Yun uzyskała tytuł magistra na Central Conservatory of Music w Pekinie. Jest znana z wymyślania nowych technik gry na pipie. Luo Chao-Yun odkryła przed publicznością nie tylko dobry dźwięk Tajwanu, ale także dziedzictwo kulturowe dzięki czemu została Ambasadorem Pipy na Tajwanie. Jej znakomite występy są różnorodne i charakterystyczne, co sprawiło, że jest ceniona na całym świecie.
Po długim czasie, Trilok Gurtu (Dehli) zwrócił się ponownie ku muzyce improwizowanej, mimo tego że przez całe swoje życie uważał koncepcje „jazzu” za zbyt ograniczającą. Dla Gurtu, jazz to kwestia takiego podejścia do spraw, które pozwala mu pokonać granice między gatunkami muzycznymi i pogłębić kwintesencję, także emocjonalnie, muzyki, którą tworzy. Jazz jest jak uniwersalny język, który pomimo wielu dialektów, jest zrozumiały dla ludzi na całym świecie. „Spellbound” w żadnym wypadku nie jest płytą typową dla tego perkusisty urodzonego w 1951 roku w Bombaju. Każdy jej dźwięk jest wyrazem wielkiego podziwu dla człowieka i muzyka jakim był Don Cherry. W końcu to właśnie ten wielki trębacz zachęcił młodego Gurtu, aby dążył do zrealizowania swojej wizji muzyki intuicyjnej, która jest otwarta i wrażliwa na otaczający świat.
Stian Westerhus (Oslo) urodzony w 1979 roku, już od 10 lat stopniowo przekracza wszelkie granice gry na gitarze. Podchodzi do gry na instrumencie w sposób bardzo intymny, prawie jakby była częścią jego samego. Jego ekspresywne granie burzy ramy gry na instrumencie jakim jest gitara elektryczna i nagina zasady muzyki, zarówno podczas występów solowych jak i w zespole. Jest gitarzystą, który czuje się swobodnie improwizując, a czasem brzmi bardziej jak maszyna niż człowiek. Westerhus łączy ze sobą zniekształcone dźwięki tworząc rytmiczną plątaninę, która zdumiewa i frapuje. Jego poszukiwania nowych dźwięków polegają na odnajdywaniu kolejnych sposobów wyrazu. Kiedy szarpie struny jego instrument śpiewa przeszywając powietrze tak, jak światło księżyca przenika mrok.
Sonar Soul (Warszawa) to pochodzący z warszawskiej Pragi producent i DJ, który zadebiutował w 2001 roku płytą Namaste "Lot 76", dzięki której miał okazję wystąpić w studiu im. Agnieszki Osieckiej radiowej Trójce. Jako Sonar Soul wydał dwa single, winyl „Feelosophy” oraz cyfrowy „Adore” w wytwórniach Funky Mamas & Papas i Razmatazz. Jest członkiem kolektywu dj'sko/producenckiego Junoumi Crew.
Bilet na festiwal upoważnia także do wejścia na wszystkie wydarzenia klubowe.
W przypadku braku biletu festiwalowego wstęp do klubu jest płatny: 20 zł
67.5 Minut Projekt (Warszawa) to przedłużony o całe 450 sekund zespół założony przez Piotra Zabrodzkiego i Macia Morettiego o nazwie 60 Minut Projekt. Po parokrotnym spaleniu głośników, występach w tak egzotycznych krajach jak Polska i Szwecja, duet postanowił zaprosić w swoje progi połowę 15 Minut Projekt czyli turboperkusistę Janka Młynarskiego. Oprócz oczywistego wydłużenia ich regularnego sześćdziesięciominutowego setu, wygląda na to, że zdecydowanie wzrosła również jego intensywność, jak i szeroko pojęta moc. Jest ekstra.
Na każdy dzień festiwalu obowiązuje jeden osobny bilet i upoważnia on do wstępu na wszystkie wydarzenia danego dnia. Nie sprzedajemy biletów na poszczególne koncerty.
Bilety można kupić online:
Bilety są również dostępne:
Bilety będzie można kupić także każdego dnia festiwalu przed wejściem do Teatru Polskiego.
Studentom uczelni artystycznych przysługuje zniżka 30% za okazaniem legitymacji.
