Ciało i przestrzeń
Podczas warsztatów uczestnicy zgłębią nie tylko znaczenie „Ciała” w Butoh, ale także dowiedzą się jak istotne jest „Ma” czyli pusta przestrzeń. Uczestnicy osiągną zrozumienie tych konceptów poprzez ruch ciała i poznawanie otaczającej ich przestrzeni.
Elementy warsztatów:
• Podstawowy trening ruchowy
• Związek pomiędzy ciałem i przestrzenią
• Odkrywanie gdzie i jak rozpoczyna się ruch w ciele
Przygotowanie do warsztatów:
• Woda
• Wygodny strój nieograniczający ruchów ciała
• Ręcznik
Koszt udziału w warsztatach: 70 zł (normalny) / 60 zł (ulgowy)
Zgłoszenia: amareya.theatre@gmail.com
Forest Where Stardust Pikaru (50 min)
Niezliczona ilość żyć przemieniła się w gwiazdy z powodu wielkiego trzęsienia ziemi.
Zaczyna się na nowo mówiąc, że dzieci nie są tylko częścią kolekcji, a właściciele, których dłonie i stopy zostały zwichnięte przez tsunami, nigdy nie zrozumieją.
Gwiezdny był jest zbierany.Zbiera się ich teraz jak kafelki i kamyczki, ponieważ pył gwiezdny, który się nie wydostał jest teraz przykryty błotem, a ich światło mknęło tak delikatnie.
Matko w ziemi, proszę, bądź cicha.
Bilety: 20 zł (normalny) / 15 zł (ulgowy)
Koncept i wykonanie: Katarzyna Pastuszak
Muzyka: Joanna Duda
Kostium: Daisuke Tsukuda (The Rebelis)
„Yameru maihime_prolog” to pierwsza część tryptyku inspirowanego postacią Hijikaty Tatsumiego - ojca japońskiego tańca butō. Tytuł projektu odwołuje się do jego quasi-autobiograficznej powieści pt. „Yameru maihime” (Tańcząca chora księżniczka). Spektaklem tym Katarzyna Pastuszak otwiera cykl, w którym z jednej strony sięgać będzie do własnego dzieciństwa, z drugiej zaś podejmie dialog z koncepcjami japońskiego artysty. Projekt „Yameru maihime” autorstwa Katarzyny Pastuszak zbiega się z publikacją książki pt. „Ankoku buto Hijikaty Tatsumiego – teatr ciała-w-kryzysie” autorstwa Pastuszak i stanowi kolejny etap jej poszukiwań na obszarze butō. Dialog pomiędzy Pastuszak i Hijikatą jest pogłębiony dzięki współpracy z projektantem kostiumów - Daisuke Tsukuda, który przygotował oryginalne japońskie kimono farbowane w suchym błocie Tōhoku - regionu, w którym urodził się Hijikata.
Dr Katarzyna Pastuszak (Gdańsk), urodzona w 1980 roku, tancerka, reżyser, teatrolog, tłumacz, w latach 2009-2014 Kurator Gdańskiego Festiwalu Tańca (Klub Żak). Od 2003 współtworzy Teatr Amareya. Reżyseruje również projekty teatralne z osobami niepełnosprawnymi i niewidomymi. W grudniu 2014 nakładem wydawnictwa Universitas ukazała się jej książka pt. „Ankoku butô Hijikaty Tatsumiego – teatr ciała-w-kryzysie”. Teatr Amareya prowadzony przez Pastuszak został rekomendowany przez jury Polskiej Platformy Tańca 2014 do prezentacji swojej twórczości w ramach bloku „Wizytówka artysty”.
Joanna Duda (Gdańsk), urodzona w 1983 roku, pianistka, kompozytorka, ukończyła szkołę muzyczną im. F. Nowowiejskiego w Gdańsku. Absolwentka Akademii Muzycznej im. S. Moniuszki w Gdańsku (teraz Uniwersytet Muzyczny), specjalność - fortepian (2007). Ukończyła także Policealne Studium Jazzu im. H. Majewskiego w Warszawie (2009). Joanna Duda nawiązała stałą współpracę z Teatrem Amareya, robiąc oprawę muzyczną do spektakli „2“ (reż. Katarzyna Pastuszak), „Fetish.WTF“ (reż. Dorota Androsz), „Nomadka“ (reż. Katarzyna Pastuszak), a także do performance’u „FRAGILE“.
Ile ma lat tego nie wie nikt. Niektórzy wierzą, że dwa, inni zaś, że przeżył wieczność i zaczął żyć od początku. Podobno jeździ żółtym Nissanem 350ZX z 95 roku, który jest także transformersem. W ciągu ostatnich 40 lat, był więcej razy na Hawajach niż w bydgoskim Myślęcinku, jechał na stopa z Johnym Deppem, zwiedził tybetańskie góry i spotkał Dalaj Lamę. Podczas ponad 20 lat pracy, pełniąc funkcję Leszka w bydgoskim Mózgu, sprzedał niezliczoną ilość drinków, zasadził kilkaset kwiatów, położył na barze setki książek, odbył kilkadziesiąt imprez urodzinowych, wyprodukował hektolitry ponczu, przegadał niejednego większego od siebie, zaprzyjaźnił się z niezliczoną ilością pokoleń i poznał niezmierzone ilości muzyki. Jego ambitnej selekcji nie powstydziłby się najbardziej zblazowany dziennikarz ze skandynawskich blogów muzycznych, których nazw nie znamy, bo jesteśmy zbyt mało offowi. Z kolei jego kiczowata selekcja jest tak kiczowata, że ten sam dziennikarz również by się jej nie powstydził. Od elektro-hindu-funku, przez głęboki eksperimental, głębokie akustyczne techno, po elektroniczny synth wave i disco tzigane, DJ Leszek nie zna końca możliwości syntezy muzycznej, od zawsze będąc mistrzem doboru dźwięków, nawet dla najbardziej niezadowolonych słuchaczy.
Ann Noël (Berlin), urodzona w Plymouth w Anglii w 1944, od 1980 roku mieszka i tworzy w Berlinie. Jest szeroko uzdolnioną artystką, zajmuje się malarstwem, grafiką, fotografią i sztuką performance. Jej twórczość to rzadkie połączenie kreatywnej pomysłowości, odważnego eksperymentu i najnowszych technik. Od wczesnych lat 80. Noël była aktywną uczestniczką ruchu Fluxus, brała udział w różnego rodzaju wydarzeniach, występowała solo, a także w grupie, najczęściej przy współpracy ze swoim mężem Emmettem Williamsem.
Eric Andersen (Kopenhaga) urodzony w 1940 roku w Antwerpii jest jednym z pierwszych artystów grupy Fluxus i jej legendą. Obecnie, mieszka i pracuje w Kopenhadze. Andersen interesuje się sztuką multimedialną. Jego występy, w dużej mierze polegające na publiczności, mają za zadanie badać otwartą interakcję z widzami i rozwijać otwarte samoprzemieniające się prace np. arte instrumentale. Odnosi się to nie tylko do działalności związanej z ruchem Fluxus, ale także do instalacji Andersena, w których udział publiczności jest mile widziany. W 1966 roku, gdy Kopenhaga była Europejską stolicą kultury, Andersen zorganizował trzydniowe intermedialne wydarzenie, podczas którego można było zobaczyć skoki ze spadochronem, helikoptery, wspinaczkę, żywe owce i 500 wokalistów chodzących po wodzie.
Benjamin Patterson (Wiesbaden) urodził się w Pittsburgu w 1934 roku. Studiował grę na kontrabasie, kompozycję i reżyserię filmową na University of Michigan. Jako muzyk pochodzenia afroamerykańskiego miał problemy z podjęciem pracy w amerykańskiej orkiestrze więc swoją karierę zaczął od grania w kanadyjskich orkiestrach. W 1960 roku przeprowadził się do Kolonii w Niemczech, gdzie był aktywnym członkiem dość radykalnej sceny muzyki współczesnej. Swoje działania skupił głównie przy studio Mary Bauermeister. W 1962 roku Patterson brał udział w pierwszej edycji Fluxus Festival w Wiesbaden, a później także w kilku kolejnych. Jako swoje inspiracje artysta podaje takie nazwiska jak Robert Watts, George Brecht czy Dick Higgens.
„JA NIE PŁACZĘ - JA SIĘ ŚMIEJĘ”
To zdanie wypowiedział Eric Andersen, kiedy nagrywałem muzyczny collage złożony ze śmiechów różnych ludzi. Poprosiłem również artystów Fluxusu o dołączenie się ze swoimi głosami i śmiechami. Eric zaczął dziwnym głosem przypominającym raczej płacz niż śmiech. Kiedy zapytałem go: „Dlaczego płaczesz?” odpowiedział: „JA NIE PŁACZĘ - JA SIĘ ŚMIEJĘ”.
Fluxus od samego początku stawiał śmiech i zabawę jako jeden z głównych elementów twórczych poszukiwań. Teraz, jako kurator pokazu Fluxus podczas Mózg Festival, pomyślałem, że to doskonały tytuł.
Obie światowe wojny przyczyniły się do tego, że największe osiągnięcie Renesansu - idea humanizmu - stanęła na krawędzi unicestwienia. Zaistniała potrzeba radykalnych zmian. Już od czasów Zygmunta Freuda zmieniać zaczęło się widzenie człowieka, tego kim jest. Człowiek okazał się czymś więcej niż tylko zewnętrzną powłoką, poddaną prawom natury i kultury. Kimś znacznie przekraczającym nasze dotychczasowe wyobrażenia o nas samych. Okazał się splotem niezwykłych i zaskakujących odczuć i emocji, realnych i absurdalnych, świadomych i intuicyjnych. To największa od czasów renesansowego przełomu, zmiana widzenia człowieka i jego miejsca w świecie. Działania Fluxusu to próba zobaczenia świata i siebie samego z nowej perspektywy. Absurd, intuicja i śmiech, w poszukiwaniu wolności i refleksji nad światem. Nazwa Fluxus wskazuje na ową nieokreśloną płynność i dynamikę świata. Kiedy świat w XX wieku otrząsnął się z dwóch światowych katastrof wojennych, pozostały nie tylko ruiny miast i domów, ale także w gruzy rozsypało się dotychczasowe widzenie świata, jako struktury złożonej z odwiecznych i niepodważalnych praw i zasad.
Jedną z najbardziej znanych akcji Fluxusu było zniszczenie pięknego fortepianu, czyn tyleż świętokradczy, co absurdalny. Odbyło się to w Wiesbaden w 1962 roku, podczas pierwszego Międzynarodowego Festiwalu Fluxusu Fluxus International Festspiele. Performance ten to odzwierciedlenie brutalności realnego świata. Dorośli mężczyźni bawią się jak chłopcy, demolując symbol wzniosłej kultury i piękna. Bo ta wzniosła kultura, jak się okazało, nie potrafiła uchronić ludzkości przed nieomal całkowitym unicestwieniem. Gorzkie to stwierdzenie: JA NIE PŁACZĘ - JA SIĘ ŚMIEJĘ…
Grzegorz Pleszynski
The Love And Beauty Seekers (Warszawa) to trio muzyków poszukujących. Sprawdzają dźwiękowe możliwości jakie daje trio saksofon-kontrabas-perkusja. Poszerzają obszary wyobraźni, jednocześnie próbując odnaleźć piękno i miłość. Swobodna improwizacja kolektywna przekazuje wolność i energię, a własne kompozycje zabierają słuchacza do innej rzeczywistości. Muzycy mieszkają w Kopenhadze, gdzie studiują w Rhythmic Music Conservatory.
Jędrzej Łagodziński - saksofon tenorowy
Franciszek Pospieszalski - kontrabas
Szymon Gąsiorek - perkusja
Geneza tego składu sięga połowy lat 90-tych, kiedy to zespół Miłość nagrywał i grał koncerty z Lesterem Bowie – liderem legendarnego Art Ensemble of Chicago. Zresztą Art Ensemble też jakoś bywało w tym czasie w Gdyni. My z Mazzollem & Arhythmic Perfection byliśmy wtedy świeżo po wydaniu naszych 2 pierwszych płyt: „a” oraz „out, out to lunch”.
Spotkaliśmy całą załogę z Art Ensemble i krótko po tym napisaliśmy listy do Lestera Bowie, Josepha Jarmana oraz Roscoe Mitchella i wysłaliśmy je tradycyjną pocztą umieszczając w kopertach płytę „out, out to lunch”. Listy zawierały ofertę wspólnego grania i nagrywania. Z dzisiejszej perspektywy wydaje się to dość zabawne, ale wtedy, kiedy bardziej liczyły się prawdziwe emocje niż cokolwiek innego, było to dla nas, 30-latków, jedyne słuszne i naturalne działanie.
Wszyscy trzej odpisali nam, że chętnie będą z nami współpracować. Niestety, nie bardzo było wiadomo jak się do tego zabrać – oni w Chicago, my w Bydgoszczy czy Gdańsku... W 1997 roku, jako Arhythmic Perfection nagraliśmy z Kazikiem Staszewskim „rozmowy scatem” i jakoś niebawem zespół przestał koncertować.
Czas płynął i pewnego razu wybrałem się na koncert Josepha Jarmana do Poznania, było to w 2002 roku. W przerwie wszedłem do garderoby, przedstawiłem się i ku mojemu zdziwieniu usłyszałem: „Tak, pamiętam, mam waszą płytę, dlaczego jeszcze nie gramy razem?”.
Jeszcze chwila musiała minąć, Joseph niestety niedomaga, ale jest Roscoe i udało się w końcu rozwiązać logistyczne niedogodności. Zagramy wspólnie 2 koncerty i jest to dla mnie wyjątkowy moment w życiu.
A gdyby ktoś chciał na przykład zapytać dlaczego? Co ma muzyka czarnych gości z Chicago wspólnego z nami? W jakim celu? Co to ma pokazać? Można prawdopodobnie jeszcze parę takich pytań zadać, co sam bym, być może, uczynił, gdyby chodziło o inny skład.
Odpowiem tak, nie identyfikuję swojej muzyki z żadnym ze stylów muzycznych jednocześnie odnosząc się do wielu z nich. Roscoe był jednym z gości którzy, kiedyś, bardzo dawno temu, zainspirowali mnie do podjęcia pewnej drogi, nie tylko muzycznej, ale i życiowej. Mówię tu o pewnych przebłyskach zmieniających świadomość na zawsze. Roscoe jest dla mnie jednym z tych facetów (w sumie było ich może pięciu), którzy sprawili, że kilka dźwięków ułożonych w taki właśnie sposób spowodowało, że później wszystko już brzmiało i wyglądało inaczej.
Nie wiem ile w tym jego zasługi. To nie ma znaczenia. Każdy z nas przeżywa swoje życie i kroczy swoją drogą. Drogi się przecinają i wiele wskazuje na to, że przez chwilę będziemy kroczyć obok siebie, że co najmniej 2 razy przysiądziemy i będziemy rozmawiać o tym co słychać, w naszych jakże różnych, a być może gdzieś podobnych światach. A posiedzenia tym bardziej zapowiadają się ciekawie, że weźmie w nich udział Mazzoll, z którym zagrałem wszystko, co dla mnie najważniejsze oraz Qba (syn), który jest z nas, a swoje do powiedzenia ma i ciągnie nas w rejony niezbadane.
S. J.
Roscoe Mitchell (Nowy Jork), urodzony w Chicago w 1940 roku, jest znanym na całym świecie muzykiem, kompozytorem i nowatorem. Jest pionierem w dziedzinie awangardy jazzowej i muzyki współczesnej. Jest jednym z założycieli słynnego Art Ensemble of Chicago, the Association for the Advancement of Creative Musicians oraz the Trio Space. Mitchell grał na saksofonie i klarnecie już jako nastolatek. Stacjonując z wojskiem w Niemczech grał w jednym zespole z Albertem Aylerem, nowatorem gry na saksofonie tenorowym. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych rozpoczął swoją karierę w uduchowionych latach 60. Grał bopa ze studentami z Wilson Junior College i właśnie wtedy zaczął słuchać nagrań Ornette’a Colemana i Johna Coltrane’a. W najbardziej lirycznych momentach, Mitchell, wykorzystując siłę dźwięku saksofonu, przekształca go w maszynę do tworzenia interwałów. W najbardziej energetycznych chwilach, gra szybko i skalarnie dzięki elastyczności brzmienia i naturalnym tendencjom saksofonu. Jest artystą, którego muzyka przepełniona jest pasją i intensywnością. Improwizacje Mitchella charakteryzują się wyjątkową dyscypliną i rygorem intelektualnym. Bywa cierpliwym improwizatorem, mającym skłonność do przeplatania porządku z chaosem oraz prostoty ze złożonością. Pod względem techniki gry Mitchell jest znakomitym, specyficznym saksofonistą. Komponuje zarówno muzykę klasyczną jak i współczesną, poczynając od dzikich dynamicznych utworów freejazzowych po dekoracyjne utwory muzyki kameralnej. Jego doświadczenie muzyka obejmuje grę na wielu odmianach saksofonu, od sopranino po saksofon basowy, fletach prostych rozmaitych wielkości, od sopranino po flet tenorowy, a także flet piccolo, klarnet i flet poprzeczny. Poza tym, przez ponad 35 lat Mitchell projektował złożony instrument perkusyjny o nazwie Percussion Cage, który składa się z różnych instrumentów z Ameryki, Chin, Tybetu, Afryki Australii, Szwajcarii, Francji, Niemiec, Włoch i Turcji, a także z wielu instrumentów znalezionych.
Norbert R. Stammberger (Monachium), urodzony w 1958 roku w Coburg, obecnie mieszka I pracuje w Monachium. Jest saksofonistą, artystą solowym, improwizatorem i kompozytorem freelancerem. Występował w Europie i na świecie. Grał m.in. z Belgrad Radio Symphony Orchestra, Rundfunkorchester München, Ensemble Mambo Varèse, Torino Blackout, Tribal Error. Współpracował z Allen Ginsberg, Mal Waldron, Fred Frith, Ernst Fuchs, Hans Werner Henze, Peter Brötzmann, Chris Karrer, Amon Düül II, Popol Vuh and Embryo. Jest magistrem filozofii i założycielem the GNU Records & Publishing Munich.
Ula Bugaeva (Warszawa) to artystka – samouk z Ukrainy. Pracuje z nowymi mediami i wizualizacją dźwięku, eksperymentuje również z materiałami tradycyjnymi - atramentem, gwaszem, węglem i farbą akrylem. Głównie interesuje ją skrzyżowanie tradycyjnych form sztuki z nowoczesnymi. Celem jest poszukiwanie nowych kształtów – wyrazistych, zawsze abstrakcyjnych, wolnych do interpretacji. Jedno z najważniejszych źródeł jej inspiracji to muzyka, której dźwięk i rytm często są wewnętrznymi motywami prac, znajdują swoje odbicie w formie linii, kolorze, kompozycji i technice.
Wystawa „Pole Brodmana 22” dotyczy idei przełożenia języka dźwięku na język obrazu.
Artur Maćkowiak (Bydgoszcz) jest muzykiem i performerem. Grywa solo, w Innercity Ensemble oraz w przeróżnych efemerycznych projektach muzycznych. Kiedyś współtworzył zespół Something Like Elvis i Potty Umbrella. Porusza się w obszarach szeroko pojętej muzyki gitarowej, okraszonej dużą dawką eksperymentu, elektroniki, ambientu, improwizacji, ale z dość charakterystyczną nutą słowiańskiej melodyki.
Hania Piosik (Warszawa) to jedna z najbardziej rozpoznawalnych wokalistek warszawskiej nowej fali. Jej charakterystyczna barwa, wyobraźnia i talent sceniczny zamieniają każdy koncert w metafizyczne widowisko. Współpracując z różnymi muzykami przedstawia własne, często bardzo osobiste środki wyrazu w skrajnie różnorodnych stylach. Obecnie poza śpiewaniem w Warsaw Improvisers Orchestra, pracuje nad debiutancką płytą projektu Rumianek. Rozwija również współpracę z bydgoskim multiinstrumentalistą Qbą Janickim, oraz z dwoma warszawskimi muzykami - Patrykiem Zakrockim i Pawłem Szamburskim. Jej własny, solowy projekt ukaże się w 2016 roku w Japonii.
Arnaud Rivière (Paryż) tworzy w nurcie wolnej improwizacji. Korzysta z podstawowego urządzenia elektroakustycznego zbudowanego na wzór gramofonu, spreparowanego miksera i innych urządzeń. Jego występy są zawsze dalekie od subtelności. Rivière atakuje surowymi dźwiękami wydawanymi przez przedmioty obracające się na gramofonie i kable wetknięte bezpośrednio w mikser. Jest niezaprzeczalnym miłośnikiem sprzężeń, a szorstkie piękno jego muzyki bierze się ze zgrabnie kontrolowanych wybuchów energii i genialnego pojmowania struktury. Rivière jest także autorem instalacji dźwiękowej LA TURBOTHEQUE w formie absurdalnej szafy grającej, która czyta muzykę wertykalnie, a nie horyzontalnie. Wszystkie utwory z jednego albumu są odtwarzane jednocześnie, a cała płyta jest skompresowana do długości najdłuższego utworu.
Jacek Sienkiewicz (Warszawa) jest postacią zagadkową. Od 15 lat prowadzi swoją wytwórnię, wydał wiele utworów w znaczących europejskich wytwórniach i wciąż udaje mu się zachować niezależność twórczą, dzięki czemu realizuje swoją własną, dość interesującą wizję współczesnej muzyki elektronicznej. Jedną nogą w stojąc głęboko w klasycznym Detroit i na scenie tanecznej Chicago, drugą brodząc we współczesnym jazzie i muzyce klasycznej, Sienkiewicz stworzył przez ostatnie 10 lat utwory poszukujące równowagi między awangardą i parkietem, pomiędzy pierwotnymi uczuciami i wysoce wysublimowaną dźwiękową magią.
Morihide Sawada (Tokio) studiował inżynierię elektroniczną, a w 1980 roku zaczął tworzyć swoją muzykę. Jego pierwszą pracą było stanowisko redaktora w gazecie zajmującej się rockiem progresywnym. Następnie, pracował jako akustyk i czasem grał na perkusji jako muzyk sesyjny z różnymi zespołami. Od tego czasu, zdarzało mu się koncertować w Europie. We wrześniu 2011 roku rozpoczął swój projekt solowy „snare drum solo” („solo na werbel”), którego muzyka była zainspirowana głównie folkową muzyką tradycyjną i minimalizmem.
William Parker (Nowy Jork) jest amerykańskim kontrabasistą freejazzowym, multiinstrumentalistą, poetą i kompozytorem, urodzonym i wychowanym na Bronksie. Obecnie, już od 1975 roku, mieszka w Nowym Jorku na Lower East Side. Parker jest kluczową postacią nowojorskiej sceny kreatywnego jazzu. Jest także pedagogiem i autorem muzyki. W swojej karierze nagrał ponad 150 płyt i zagrał niezliczoną ilość koncertów. W latach 70. i 80. Odegrał ważną rolę przy organizacji festiwali i cykli muzycznych prowadzonych przez samych artystów, np. The Sound Unity Festival i Stork Records. Te starania stanowiły inspirację i wskazówki dla stworzenia Vision Festival. Musica Jazz z Włoch okrzyknęły Parkera muzykiem roku 2007, a w 2014 roku otrzymał nagrodę Doris Duke Performing Artist Award.
Sean Noonan (Nowy Jork) to perkusista, kompozytor i baśniarz, który określa siebie jako kolekcjonera opowieści, legend i biografii. Przekształca je potem w surowy materiał, który kształtuje całość muzyki, którą tworzy. Noonan po raz pierwszy pojawił się na scenie muzycznej jako perkusista zespołu the HUB, wywodzącego się z Brooklyńskiej sceny undergroundowej. Jest absolwentem Berklee College of Music. Po tym jak uszedł z życiem z niemal śmiertelnego wypadku samochodowego w 2003 roku postanowił stworzyć projekt, który połączyłby jego dwie największe muzyczne miłości, jazz i afrykańskie rytmy. W połączeniu z irlandzkim tekstem i charakternym nastawieniem powstało Brewed by Noon. Od czasu powstania tego zespołu, Noonan stworzył wiele oryginalnych muzycznych koncepcji, poczynając od afro-celtyckiego punk-jazzu po kompozycje awangardowe i kameralne oraz improwizowane opowieści na perkusję.
Steven DeBruyn (Nowy Jork) jest najlepiej znany jako lider eksperymentalnego bluesowego zespołu El Fish. Całkiem niedawno, Steven założył nowy wyjątkowy kolektyw pod nazwą The Rhythm Junks, który stanowi hybrydę mistrzowskich orkiestr. To amerykański folkowy zespół, który wymienił gitarzystę na sekcję dętą, to big band z pokolenia bitników, gdzie dyrygent gra na harmonijce.
Jasper Hautekiet (Nowy Jork) studiował muzykę elektroniczną i grę na kontrabasie na wydziale jazzowym Royal Conservatoire w Antwerpii. Od zawsze interesował się różnymi stylami muzycznymi, przez co był zaangażowany w wiele zespołów i projektów. Przez ostatnią dekadę, skupił się głównie na zespole The Rhythm Junks. To trio z pogranicza amerykańskiego folku, jazzu, popu i soulu.
Brewed Junk zagrają jedną jedyną trasę koncertową przy współpracy ze Stevenem DeBruyn grającym na harmonijce i jego basistą Jasperem Hautekietem.
Steven DeBruyn - harmonijka
Jasper Hautekiet - bas
Sean Noonan - perkusja/kompozycja/narracja
Hadron to Michael Wertmüller na perkusji i komputerze oraz Marino Pliakas na elektrycznej gitarze basowej.
Michael Wertmüller (Genewa) pochodzi ze Szwajcarii i jest kompozytorem i perkusistą, tworzącym w obrębie muzyki współczesnej i jazzu. Uczył się w Swiss Jazz School, następnie w Konserwatorium w Bernie i Sweenlinck Conservatory w Amsterdamie. Jest dzikim i cielesnym perkusistą, który podczas gry bywa także dość zmysłowy. Muzyka, którą wykonuje jest z jednej strony przepełniona surową siła, a z drugiej strony opiera się na przypuszczeniach.
Marino Pliakas (Zurych) uważa się za Szwajcara i Greka. Obecnie mieszka w Zurychu, gdzie studiował gitarę klasyczną na Zurich Conservatory i historię na University of Zurich. Gra na gitarze, gitarze basowej i kontrabasie, tworzy w nurcie new music, jazzu, muzyki improwizowanej i avant-rock. Przetworzony dźwięk jego basu nie tylko tworzy magnetyczny puls, ale także służy jako pewien rodzaj gitary rytmicznej. Gra także jako muzyk sesyjny w rozmaitych zespołach awangardowych.
Kwintet Alameda (Bydgoszcz) to młodszy brat Alameda Trio, które w 2013 roku wydało bardzo dobrze przyjęty album "Późne królestwo". Alameda 5 jest mniej zakochany w muzyce rockowej i z jednej strony bardziej ceni sobie improwizację i eksperyment, a z drugiej cechuje go upodobanie do transowych rytmów granych przez dwóch perkusistów-perkusjonistów: Jacka Buhla (Variete, Maestro Trytony, Jachna/Buhl) oraz Rafała Iwańskiego (Hati, Kapital, Innercity Ensemble). Tonalny trzon kwintetu, podobnie jak i trio, stanowią gitarzyści Mikołaj Zieliński oraz Kuba Ziołek (występujący solo pod szyldem Stara Rzeka, a także członek m.in. Innercity Ensemble). Skład uzupełnia obsługujący instrumenty elektroniczne oraz syntezatory Łukasz Jędrzejczak (T'ien Lai, So Slow).
Dwie połowy duetu THE JIST pochodzą z niewielkiego miasta w zachodniej Norwegii, jednakże współpracę zaczęli w Oslo w 2011 roku. Wspólny projekt zainspirowała dźwiękosfera wielkiego miasta, przeniesiona przez artystów w małe konstelacje ich własnej muzyki. Za pomocą gitary i przetworzonego efektami głosu, z indywidualnym podejściem do instrumentów tworzą improwizowane, dynamiczne, hałaśliwe elektroakustyczne struktury. Ich debiutancki album ukazał się w marcu 2014 roku nakładem Va Fongool.
Bilet na festiwal upoważnia także do wejścia na wszystkie wydarzenia klubowe.
W przypadku braku biletu festiwalowego wstęp do klubu jest płatny: 10 zł
Owls Are Not (Warszawa/Bydgoszcz) to zespół wydawany przez francuską wytwórnię Atypeek Music, który powstał w 2011 roku w Warszawie jako trio, a od 2014 roku działa jako duet perkusisty Marcina Sulińskiego i multiinstrumentalisty Piotra Cichockiego. Muzyka Owls to połączenie punka oraz elektroniki z odniesieniami w stronę muzyki współczesnej, jazzu nowoczesnego i drum'n'bassu. Zespół koncertował w Polsce, Wielkiej Brytanii, Norwegii, Francji, Włoszech. Dotychczas ukazały się 2 płyty grupy: „Owls Are Not What They Seem” (2012) oraz „2” (2015).
VJ PATHFINDER
Od 2011 roku Jarek Nowicki zajmuje się zarówno VJingiem, jak i Live Cinema, mapowaniem, kodowaniem, scenografią, sztuką interaktywną, aranżacją światła i instalacjami w klubach, teatrach, festiwalach i przestrzeniach publicznych. Bardziej pasuje do niego określenie: architekt, a celem jego pracy jest zacieranie granic między obrazem, rzeźbą a videoartem.
Szabolcs Esztényi (Warszawa/Budapeszt) to kompozytor, pianista, improwizator i pedagog pochodzenia węgierskiego mieszkający od 1969 roku w Polsce. Studiował grę na fortepianie w klasie Margerity Trombini-Kazuro i kompozycję u Witolda Rudzińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Jako kompozytor i solista występował w kraju oraz za granicą na wielu festiwalach (m.in. na Warszawskiej Jesieni, Poznańskiej Wiośnie Muzycznej, Warszawskich Spotkaniach Muzycznych, Festiwalu Musica Polonica Nova we Wrocławiu, Biennale Zagreb, Budapesti Zenei Hetek, Donaueschinger Musiktage i wielu innych. Współpracował z wybitnymi artystami, m.in. Jerzym Artyszem, Andrzejem Hiolskim, Heinzem Holligerem, Romanem Jabłońskim, Jadwigą Kotnowską, Kwartetem Wilanów, Haliną Łukomską, Olgą Pasiecznik, Jadwigą Rappé, Warsztatem Muzycznym Zygmunta Krauzego, Jerzym Witkowskim, Iwoną Mironiuk (z którą od 1999 występuje w duecie fortepianowym). Dokonał wielu prawykonań dzieł polskich kompozytorów oraz nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia. Od wielu lat współpracuje również z Ferencem Lantosem i Márią Apagyi, twórcami kreatywnej pedagogiki muzyczno-wizualnej i założycielami Wolnej Szkoły Artystycznej w Pécs na Węgrzech. Od 1972 pracuje jako pedagog improwizacji fortepianowej w Szkole Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Akademiach Muzycznych w Warszawie i Łodzi. Regularnie jest zapraszany przez krajowe ośrodki akademickie w celu wygłoszenia ilustrowanych wykładów na temat kreatywnej pedagogiki i nauczania improwizacji.
Franziska Baumann (Zurych) jest pionierką w dziedzinie zaawansowanych technik wokalistycznych i interdyscyplinarnego performance’u. Jej twórczość skupia się na łączeniu wokalu i gestów, obrazów i krajobrazów, przestrzeni i dźwięku w celu odkrywania nowych sposobów postrzegania. Baumann korzysta z interfejsów sterowanych gestami. Jej repertuar jako kompozytorki jest dość zróżnicowany i zawiera zarówno zamówienia elektroakustyczne i improwizowane, a także instalacje i środowiska dźwiękowe.
Claudia Brieske (Zurych) jest artystką tworzącą instalacje video i dźwiękowe. Jej podejście określane mianem tzw. „gestów metaforycznych”, opiera się na sekwencji prostych gestów, które są skupione w taki sposób, aby wyłonić nowe skomplikowane poziomy percepcji i odkryć nowe formy komunikacji. Związek pomiędzy dźwiękiem, obrazem i ruchem stanowi ważny element jej twórczości.
Christoph Baumann (Zurych) jest pianistą i kompozytorem. Jego pracę oscylują gdzieś pomiędzy improwizacją i kompozycją. Często przyjmuje krytyczną lub stymulującą postawę, w żartobliwy sposób konfrontując i łącząc ze sobą różne podejścia i typy mentalności. Jego dominująca chęć stawiania różnych styli muzycznych w dramatycznym kontekście jest wyjątkowo zauważalna w muzyce, którą tworzy dla teatru i spektakli radiowych i tanecznych oraz filmów.
NOMAD-X to performance multimedialny przygotowywany na specjalne lokalizacje. Dana przestrzeń i otaczająca ją rzeczywistość stanowią materiał bazowy. Baumann i Brieske tworzą wykorzystując warunki na miejscu performance’u zachowując kreatywną otwartość. Każde miejsce stanowi rodzaj rezydencji artystycznej, czy jest to w muzeum, na budowie, w parku czy na lodowcu itp. Poprzez orkiestrację audiowizualną odkrywane elementy są pokazywane w zaskakującym dynamicznym ujęciu. NOMAD-X bada nasze mechanizmy pojmowania, dzięki którym dane miejsce może być odebrane w zupełnie inny, nowy sposób. NOMAD-X na scenie w Bydgoszczy i Warszawie jest w pewnym sensie rodzajem podróży, podczas której zbierane są ślady poprzednich lokalizacji, a następnie łączone z obecnymi. Fragmenty każdej z tych „podróży” tworzą podwaliny dla kolejnych. Wizualizacje klawiszy i strun fortepianu, dłoni, ust wchodzą w reakcję z ujęciami miast.
Stian Westerhus (Oslo) urodzony w 1979 roku, już od 10 lat stopniowo przekracza wszelkie granice gry na gitarze. Podchodzi do gry na instrumencie w sposób bardzo intymny, prawie jakby była częścią jego samego. Jego ekspresywne granie burzy ramy gry na instrumencie jakim jest gitara elektryczna i nagina zasady muzyki, zarówno podczas występów solowych jak i w zespole. Jest gitarzystą, który czuje się swobodnie improwizując, a czasem brzmi bardziej jak maszyna niż człowiek. Westerhus łączy ze sobą zniekształcone dźwięki tworząc rytmiczną plątaninę, która zdumiewa i frapuje. Jego poszukiwania nowych dźwięków polegają na odnajdywaniu kolejnych sposobów wyrazu. Kiedy szarpie struny jego instrument śpiewa przeszywając powietrze tak, jak światło księżyca przenika mrok.
Sebastian Smolyn (Bazylea), urodzony w 1975 roku w Polsce, jest instrumentalistą i kompozytorem. Obecnie mieszka i pracuje w Bazylei, Szwajcarii. Studiował muzykę klasyczną i jest absolwentem wyższej uczelni muzycznej w Zurychu. Po latach zdobywania doświadczenia w graniu muzyki klasycznej w orkiestrach symfonicznych, zespołach kameralnych, a także solo, Sebastian zagłębił się w komponowanie i wykonywanie własnej muzyki. Od roku 2003 pochłania go pasja eksperymentalnej muzyki improwizowanej i muzyki elektronicznej. Aktualnie najbardziej zaangażowany jest w duet ze swoim bratem Arturem o nazwie „Defibrillator”.
Artur Smolyn (Bazylea), urodzony w 1976 roku w Polsce, jest instrumentalistą i wykonawcą muzyki elektronicznej. Obecnie mieszka i pracuje w Bazylei, Szwajcarii. Studiował muzykę klasyczną na wyższych uczelniach muzycznych w Lubece, Bazylei, Mannheim oraz Montbeliard. Ukończył studia z czterema dyplomami. Po ukończeniu studiów pracował jako puzonista w wielu orkiestrach. Równolegle do kariery muzyka rozwijała się także jego pasja do muzyki elektroakustycznej. W tym kierunku ukończył studia w Studiu Elektronicznym Akademii Muzycznej w Bazylei, które kontynuował następnie w Conservatoire Montbeliard we Francji.
Daniel Buess (Bazylea), urodzony w 1976 roku w Szwajcarii, studiował tradycyjną muzykę perkusyjną z południowych Indii na wyższej uczelni muzycznej w Bazylei i perkusję arabską podczas trzymiesięcznej rezydencji artystyczne w Kairze, Egipcie. Stara się, aby większość jego projektów i występów odbywała się w niecodziennych miejscach, np. w warsztacie samochodowym. Daniel często wykorzystuje własnej roboty urządzenia perkusyjne, zbudowane z różnych materiałów i elektroniki. Jest członkiem wielu zespołów i składów wykonujących muzykę eksperymentalną i improwizowaną.
Sebastian Smolyn: e-puzon
Artur Smolyn: elektronika
Daniel Buess: perkusja, elektronika
Bilet na festiwal upoważnia także do wejścia na wszystkie wydarzenia klubowe.
W przypadku braku biletu festiwalowego wstęp do klubu jest płatny: 10 zł
TO-EN (Gdańsk) jest tancerką butoh. TO-EN oznacza po japońsku Ziemia-Ogród, Ogród Ziemski. Drogę artystyczną rozpoczęła w Szwecji, w zespole tańca butoh SU-EN Butoh Company, kierowanego przez artystkę i choreografkę SU-EN. W 2009 roku, w Sztokholmie odbyła się solowa premiera TO-EN, która była jednoczesnym momentem narodzin TO-EN Butoh Company. Obecnie artystka pracuje w Polsce, realizuje spektakle, multidyscyplinarne projekty, akcje site - specific, improwizacje, warsztaty, wykłady.
Luo Chao-Yun (Tajpej) jest freejazzową solistką i kompozytorką awangardową. Gra na czterostrunowym chińskim drewnianym instrumencie w kształcie gruszki nazywanym pipą. Pipa jest jednym z najpopularniejszych chińskich instrumentów. Jest ceniona za wyrafinowanie i subtelność, a jej dźwięk jest melodyjny i wyjątkowo ekspresyjny. Luo Chao-Yun uzyskała tytuł magistra na Central Conservatory of Music w Pekinie. Jest znana z wymyślania nowych technik gry na pipie. Luo Chao-Yun odkryła przed publicznością nie tylko dobry dźwięk Tajwanu, ale także dziedzictwo kulturowe dzięki czemu została Ambasadorem Pipy na Tajwanie. Jej znakomite występy są różnorodne i charakterystyczne, co sprawiło, że jest ceniona na całym świecie.
Jan Jelinek (Berlin) urodził się w Darmstadt, a następnie przeprowadził do Berlina. Jego podejście do muzyki w głównej mierze opiera się na przekształcaniu dźwięków, przenoszeniu parametrów popu w abstrakcyjną, zredukowaną i strukturalną elektronikę. Obchodząc zasady tradycyjnej muzykalności, Jelinek tworzy kolaże z maleńkich fragmentów dźwięków, pochodzących z samplerów, magnetofonu, odtwarzaczy multimedialnych i innych urządzeń nagrywających. Artysta często wykorzystuje pętle i delikatne modulowanie, aby wydobyć istotę utworu i dookreślić ją i jednocześnie ukryć jego źródło.
Masayoshi Fujita (Berlin) pochodzi z Japonii, gdzie studiował film. Jego przygoda z muzyką zaczęła się od rocka i twórczości Bon Jovi. Później postanowił nauczyć się grać na perkusji, a także intensywnie uczył się gry na wibrafonie, aby móc tworzyć i wykonywać swoje kompozycje, głównie jazzowe i elektroniczne. Fujita nie chciał używać tylko i wyłącznie tradycyjnych technik gry i stylistki. Zaczął preparować swoje instrumenty, używając kawałków metalu, pasków folii i innych podobnych przedmiotów. Powstałe w ten sposób nowe dźwięki, pozwoliły mu poszerzyć spektrum wibrafonu bez utraty oryginalnego charakteru tego instrumentu.
Kondensator Przepływu to duet dwójki przyjaciół ze szkolnej ławki. Choć z początku obdarzali się nieprzyjemnymi spojrzeniami, zwracali się do siebie nieelegancko, traktowali swoje oblicza negatywnymi siłami fizycznymi skupiającymi się głównie na napiętych włóknach dziecięcej odzieży, to właśnie ta mini kompilacja człowiecza z możliwych wielu innych, przetrwała właśnie do dziś. Grali, pili, palili, krzyczeli, płakali, chodzili i tak to trwało do dziś dnia i trwać dalej zapewne będzie. Zapraszają zatem na pełen spontaniczności i improwizacji, tanecznowawy występ dźwiękowy oparty na komputerach, a potem na stole, a potem na podłodze i, z pominięciem wielu pośrednich, na ziemi.
Zion Train Sound System (Kolonia/Kingston) powstał w 1990 roku w Londynie z inicjatywy Neila Percha. Zion Train to pionierzy gatunku future dub i pierwszy zespół, który przywiózł te brzmienia do Polski. W pełni zasługują na miano największych gwiazd reggae i współczesnej klubowej muzyki elektronicznej.
W 1999 zaczęli wydawać w swojej własnej wytwórni Universal Egg, wysokiej jakości dub, muzykę elektroniczną, eksperymentalny drum’n’bass i muzykę taneczną. DJ Perch jest niezmiennie wierny swojej zasadzie niezależności w muzyce i w pełni panuje nad swoim wizerunkiem i przesłaniem. Zawsze mocno podkreśla pozytywną energię muzyki.
Na każdy dzień festiwalu obowiązuje jeden osobny bilet i upoważnia on do wstępu na wszystkie wydarzenia danego dnia.
Nie sprzedajemy biletów na poszczególne koncerty.
Bilety można kupić online na stronie festiwalu klikając KUP BILET przy odpowiednim dniu festiwalu
Bilety będą również dostępne od 1 października w barze klubu Mózg Powszechny od wtorku do niedzieli od godz. 20:00 do późna.
Bilety będzie można kupić także każdego dnia festiwalu przed wejściem do Teatru Powszechnego.
Studentom uczelni artystycznych przysługuje zniżka 30% za okazaniem legitymacji.
